Rrëfimet për kthetrat e kaosit, absurdit, anarkisë
Në librin me tregime “Telegrami dhe tregime tjerë” të autorit Albin Mehmeti, ne shohim e përballemi me një vend e mjedis ku mbizotëron pasiguria, stresi, ankthi, lemeria, e pazakonta, korrupcioni, kriminaliteti, kotësia e zbrazëtia njerëzore, vërdallisjet rreth ngjarjeve që “mbulojnë” dhe “lënë në hije” njëra-tjetrën dhe që çudisin me synimet njerëzore për të arritur synime të caktuara me çdo kusht, në një vend të dërmuar që po të shkëpusim diç nga rrëfimtari: “shpeshherë nuk e di se ku është”.
Libri vazhdon me personazhe, e ngjarje të çuditshme, me imagjinatë të “paimagjinueshme”, si rasti i shkrimtarit që ka kryer me sukses Fakultetin e Letërsisë, që nuk kishte mundur të gjej punë, i cili vret dhjetë të pasur, jo me qëllim që t’i plaçkisë, por me qëllim që të shkruajë për ta epitafe, pasi familjet e tyre, paguanin shumë për to, e me shpresë se do të kërkonin edhe prej tij shkrimin e tyre.
Vijimi i leximit të librit na sjellë plot e përplot ngjarje, ndodhi, detaje që çojnë deri te zbulimi i këtyre historive të trishta, komplekse, e shumica e personazheve dënohen me burgosje të përjetshme si anestiziologu që vret pacientët i angazhuar nga njëri prej mjekëve që konkurronte për drejtor të Klinikës së Kirurgjisë, pasi që ai që kishte më së paku pacientë të vdekur, ai zgjidhej drejtor. Ose burgosja e shkrimtarit Drilon Shkrepa, i cili kishte porositur kolegun e tij shkrimtar Arben Angonin për t’ia shkruante një letër për romanin e tij me titull “Vetëvrasja”, që flitej për vrasjen e një shkrimtari, letër e cila gjendet në njërin xhep të shkrimtarit të pajetë, që më pas e denoncon një koleg tjetër i tyre, një kryeredaktor i një reviste letrare, duke vënë në pah se kjo vrasje është bërë për çështje fame e lavdie të Drilon Shkrepës.
Në libër hasim edhe në njerëz që ndjejnë zbrazëtinë e të qenmit dikushi si nëpunësi i Entit Bujqësor të Dashamirit, i cili për shkak të problemeve me paratë nuk arrin t’ia organizojë një ditëlindje ashtu si dëshiron, vajzës së tij trevjeçare, e dorëshkrimit poetik që i mbeti i pabotuar, pasi iu dogj, aty ku e dërgoi në atë shtëpi botuese. I revoltuar se ai s’po njihej si Afrim, mbase mund të njihej si biri i filan babait, ose si babai i filan vajzës, atij i shkoi mendja edhe të vetëvritej, bile dhe provoi (por shpëtoi, për shkak të mosnjohjes së përdorimit të revoles) një gjë të tillë.
Mbase as çfarë bën, e as ku shkon nga plagët e shkaktuara më së shumti nga vetvetja, e prej vetvetjes. Libri fillon me tregimin që mban një emër të një ilaçi mjekësor për zbutjen e dhembjeve, në spital, në klinikën e neurologjisë ku bashkë me atë që shtrihet aty për shkak të kokëdhimbjeve të forta e në pritje të diagnozës, në gjendje kllapie e jermie dëgjon njërin nga pacientët që tregon për kushërinjtë e tij që pothuajse janë “faruar” për një copë toke.
Në tregime tjera shohim njerëz që hakmerren për vrasjen e shokëve të tyre pa të drejtë, si te tregimi “Gota”, ku Ekremi i cili “duke mos i besuar gjyqësisë, u bë gjyqi vetë”, pasi vrau gjashtë nga shtatë bisnesmenët, që e helmuan kolegun e tyre për qëllime përfitimi, të një projekti ndërtimi që e nisën bashkë.
A po të përmendim edhe tregimin “Premtimi”, ku elektricisti që shkon të rregullojë problemet elektrike në burgun e Dashamirit, u ndihmon të arratisen dy kriminelëve që ia kanë vrarë shokun e tij, dhe më pas ata i vret në një kasolle në mal, duke u hakmarrë kësisoji.
Duke e ditur që vendi Livdohovë me qendrën Dashamir nuk i kanë punët mirë!
Për t’u ndalur këtu me përshkrimin e ngjarjeve tjera të këtij libri, mund të themi se përtej këtyre pamjeve që pamë, ne shohim edhe dëshirën e madhe të autorit, dhe të gjithë atyre që përpiqen e duan një “tjetër jetë”, e për t’u liruar një orë e më parë nga kthetrat e lemerisshme të mbushura kaos, absurd e anarki për të na kujtuar një varg të Ali Podrimjes: “uriepadrejtësi kush të mos vdesë”…
Ky libër i shkrimtarit Albin Mehmeti na bën të shohim më kthjellët…
